“photo by me”

به “اقتدای تسلیم” آزادی دست و پا شکسته ای از راه میرسد و زندگی زیر خاکستر مرگ زبانه می کشد .

در آهی،کویر قلبت را در آغوش میگیری و به ابر می باری و ایمان در تردیدی هزار باره می شکفد .

به لحظه رفتن !دری بی نشانه باز میشود…

به مجرد دست کشیدن !به سراشیب اتفاق می افتی،

به ناگهانِ سکوت، قطرات هوشیاری در چشمانت می چکد.

و “به راهی که به تو، روان است میرسی.”

یادمان میرود که ما خودِ آمدنیم

خودِ بهار که به تحویل ،زمستان را بدرقه کرده ایم .

خودِ قلبِ  خورشیدیم در تابناکی ِ تابستان

خود ِپاییزیم به رسم گوش سپاری و صبر

یادمان رفته است  خودِ امسال هاییم

خودِ فصل ها خودِ رنگ ها

خود دلفریبیِ باغیم

در بزنگاه هر لحظه عبور ، که از پنجره به خود می نگریم .