زمستان در پس سکوت هشیارش،از مکنتی اصیل برخوردار است ،چه کسی توان نادیده انگاشتن قدرت مرگ آفرین و زندگی بخش زمستان را دارد ؟خودش را از هیاهو کنار می کشد و سر در خلایی وهمناک فرو می برد .

در فرصت دوباره بیداری ؛اوست که تعیین می کند چه دانه هایی برخواهند خواست و کدام در صبرِبطنش ماندگار می شوند.

سرنوشت ما همچون زمین ،در زمستانهای روح مان به آگاه شدن از طبیعی ترین رویداد زندگی یعنی حضور و الزام زمستان بستگی دارد.
او “خدای ساتِرن” است . هوی سردش، امید بستن به آفتاب بیرون را دور نگه میدارد.
اما چه شگفتی بیش از این که در قلب زنده خاموشش دانه های خِرد را می پروراند !
او مادر و نگاهبان است . دانه های روییده در بستر رویداد های غم و شیرین را درون خود به انتظار شکفتن حمل میکند .

زمستان روح با نگاه عریان به ساقه های خیال ،آغوشش را از هر چه ناجی ،خالی می کند و با توقف زمان می آموزاند کاشت های بیداری چه اندازه شایسته نگه داشت و برداشت هستند .

زمستان هایتان را سخت در آغوش بکشید !

همان لحظه های عمیق بی معنایی را،

همان دردهای انگار ابدی که زوال شوق هایتان را نشانه میگیرد.

بگذارید داس ساتِرن، ریشه های فهم تان را زیر و رو کند.

به استحکام زندگی

به هوشمندی زمستان،

به هدایت باورهاتان اعتماد کنید.

او در اعماق تاریکی و رنج ؛دانه های شکفتن تان را حمل می کند.

“ساتِرن :از خدایان روم ,خدای دنیاهای زیرین ،کشاورزی و عدالت”