“photo by me”

می خواهم اعتراف کنم ساده نبود دست کشیدن . زندگی زن ها ، آه زندگی زن ها همین قدر تراژدیک و طنز است . ریخت و پاش می کنند توی حرفهایشان ،انتظارشان ، توی بودنشان …

مثالش همین لیلی خانوم است که امروز بعد سه ماه دیدم . صدایش مهربان و گرم هست . به وقتش خیره می شود و اجازه میدهد توی حوض امنیت کوچکی که با بودنش می سازد خستگی هایت را به آب بدهی .

لیلی استعداد خوبی در دوختن جملات دارد و علاقه درستی به نگه داشتن یادداشت ها پشت دیوار صندلی اش .

به لیست خدایا شکرت های امروز که نگاه می کنم بهترینش تاخیر یک دقیقه ای قطار بود و نشنیدن زنگ تلفنی که بعد فهمیدم  آن طرف خط تو بودی . چقدر گاهی وقت ها هیولا می شوی ! لطافت دوست داشتنت همه بدنم را می لرزاند.

این همان دوست دارم هایی است که باید با احتیاط به آن دست زد . هر روز یک لباس دارد ،یک قانون یک خُلق ‌و یک شخصیت .

و زمستان  عاشق هایش  هم زیادی فرق دارد با تابستان هایشان  …