صبر سهل انگاری نیست !،رهایی انتخاب ها از پشیمانی ست.

منفعل شدنی فهیم است و ما را در دسترس بُعد دیگری از خودمان قرار می دهد . اجازه می دهد غبار روزمرگی بنشیند و وضوح در ورودی ها و خروجی های مسیرهای درست ،دیده شود.

صبر انتخاب آزاد فاصله گرفتن است .کمین کردنی خاموش . یادگیری انضباطی  مستمر برای ذخیره انرژی  و کنترل موثر بر شرایط است .

قرار گرفتن در بردباری ، ما را به ملاقات با نتیجه انتخاب هایمان می برد و اجازه می دهد کمی بیشتر دستاوردهایمان  را زیر ذره بین پیش بینی هایمان نگه داریم .

صبر ،تمرکز ما را بر جهان درون و بیرون به شکل موازی بالا می برد و اجازه می دهد آرام بگیریم و با تمرکز و دیدی همه جانبه راه آمده را بررسی کنیم .

به ما کمک می کند به خودمان دلجویی و همدلی  بیشتری را هدیه دهیم و اطمینان خاطر پیدا کنیم  که  ما غیر عادی  نیستیم،بلکه فهم شرایط می تواند در برخی اتفاق ها دشوار تر از آن باشد که بتوانیم به عادی ترین کارها ادامه دهیم.

همچنان که سرریز شدن از اتفاقات زندگی را تجربه می کنیم ، در صبر پذیرفته شدن خودمان توسط خودمان بدون هیچ کار اضافه را تمرین می کنیم.

نقاهت صبر می تواند زمان مقدسی برای دوباره  تحسین شدن توسط خودمان باشد.

صبر بیدار کردن هوشیاری و خواباندن ذهن است تا خودمان را دوباره  پیدا کنیم. صبر نور بیشتر را مشروط به سیاهی بیشتر میکند .بالاتر از زندگی می ایستد و همه چیز را در در بر می گیرد و اشاره می کند که به  اندازه انتظار درست در سکوت صبر  ،قدرت برای رسیدن به هر چیز می تواند به وجود بیاید  .

صبر برادر روشنایی است…

جلوی روزهای می نشیند و ما را دعوت به معنا کردن دوباره شادی  می کند . به ما اجازه بازخوانی حافظه اتفاقات را می دهد تا بتوانیم از بندهای  بلاتکلیف  که به پای رویاها یمان بستیم خلاص شویم .

صبر کمک می کند آن زندگی پنهانی شرمسار و ناتوان را دور بیندازیم و برای نجات خودمان با خودمان ،دوباره روبرو شویم و تماممان را یکبار دیگر ،برای برنده شدن آماده کنیم.

بردباری  انتخاب عقب نشینی برای نفس تازه کردن است، کنکاشی صادقانه  برای مرور ،رفیقی بی کلک برای دیدن ترس ها و بهانه ها و دستی قدرتمند  برای باز کردن دوباره در شجاعت!

شکیبایی به ما مهربانی عاقلانه را هدیه می دهد و از ما می خواد به هر ادامه دادنی ادامه ندهیم و اشاره می کند که  وقتی برای هدر دادن نداریم .

صبر ،آشفتگی پشت پریدن های شاخه به شاخه را نشان مان می دهد و اجازه می خواهد تقلا برای آرامش را ،متوقف کنیم .

روی شانه های غمگین صبر ، نمی شود بار تحمل را اضافه کرد . در سکوت تحمل، آشوب هست .تحمل ، خشم در حسرت مانده را  به همه روزنه های زندگی وارد می کند.

صبر اما می تواند ما را وادار به سوگواری آرامی کند که تمام عمر باید انجامش می دادیم .

ما را در راه مستقیم فرونتی نسبت به خودمان نگه می دارد و ارزش مراقب از تلاش ها را یاد آوری می کند. صبر در دردهایمان نشاط غمگینی  می آورد . آن شبیه ماندن خود خواسته زیر آب است ،تا به نوبت خواسته های بی سرنوشت  را غرق کنیم.

با صبوری کردن  محافظت چند لایه  از ایمان  به راهمان ،و نگهداری از ساقه های جوان رشدمان را می آموزیم .

یاد میگیریم چگونه از ناسوری روح مان در ناکامی ها مراقب کنیم ،تا بتوانیم قوی تر از قبل ،به بودنمان اعتبار بدهیم .

صبر یکی از دو راز پیروزی است…