“photo by me”

چهل هزار سال پیش!

پنجه هایت به زمین چسبید
و بوی تو، قبل از قلمرو بالا اینجا شنیده شد،

با پیراهنی به رنگ نامفهوم عشق
نشستی روی صندلی، پیرتر از قرن ها و نوشتی

دنیا ناقابل تر از قلبی ست با خطوط کاهگلی و روبانی سیاه،

پای پیاده از غار، از قافله ،از قندهار تا تکرارهای امروز
آنقدر بوئی از تو نبرده ام ،که انگار نمی شناسمت
آنقدر نیامدی که انگار از تو بیزارم

از آخرین بندی  که از تنم جدا شده ای،

از آخرین تاریخی که به چهار میخ آویزان شدی،

و چرا هیچ کم نشدی

از پر و بالی که به اندوهم داده ای ؟

در رویایی دیگر ،

روزی غبار می شوم و به کفش هایت می چسبم،
تا نور طلایت هر بار که متواضعانه زمین را متبرک می کنی
مرا به راه برساند،

در پیشانی چروک ماه می بینم

از خانه یک دوست در آسمان
یک شیطان
تیر خلاصی به نیت چشمت می آید و می گریزد،
چشمی که اشاره می کند به خوشه های خسته نبودنت،

تا تو می آیی
چه مادرانِ بی شمارِ باشکوهی باردار تواند

آزادی!