انتخاب ِامید،  بخش مهمی از بلوغ است . با صلح ، کنار خود ایستادن و دست های خسته خود را  نگه داشتن ، نشانه خاموش اما مطمئنی از عزت نفس است.

امیدواری ، قدردانی معصومانه از نفس ارزش زندگی و اعتبار به ارزشمندی خود و جهان است .

در دنیایی که بدبینی ، نشانه ای از تعقل ، تعبیر می شود ، شجاعتِ نگرش مثبت و شخصیت امیدوار داشتن ساده نیست.اینکه  بپذیریم بله ، بلندتر و‌ وسیع تر  از سختی ها هستیم ، حتی اگر تن و روح و ذهن مان زخمیِ عبور باشد. امیدواری ، همراهی با هسته حقیقی و جنگجو ماست که می داند با تجربه و یاد گیری ها ، در ثباتی ِدرست منعطف می شود ، صیقل می خورد و درنهایت می درخشد.

ما بخش بزرگی از وجودمان را صرف تلاش و تقلایی بی وقفه می کنیم  تا به جهان نشان دهیم “بله ! ارزشش را داریم ” . گاهی اما، نشانه بی صدا و برنده دوست داشتنِ خود این است  که اجازه دهیم با هر بهانه ،دلگرم شویم .این هوشمندی و‌ احترامی عمیق است که از هر بهانه ای برای برگرداندن خون به رگ های مرددِ مرگِ رویاهایمان استفاده کنیم . از هر پنجره برای برگرداندن روشنایی “شدن ها ” به سوت و کوری ترس ها یمان استفاده کنیم . 

به آنجایی در درونمان که ما و هیچ کس صدایی از آن را نمی شنود برویم  و  رویِ قهرمان مان برای شروع دوباره ،رویِ خیرخواه شجاعت مان را ، رویِ بی باک بلند شدن را ، به سمت خودمان بتابانیم!

عادله ضیائی 

عکس مجموعه شخصی، پاریس