هیچ کس درباره اش نمی گوید. جایی که دیگر پیله نیستی ،اما پروانه هم نشده ای. آن دره کوچکی که در آن گیر افتاده ای

روزمرگی، در صبح  را آهسته باز می کند . فکر بیات دیروز را توی چای دم کرده بی حوصلگی دیشب می اندازد و دلهره را

“photo by me”   می خواهم اعتراف کنم ساده نبود دست کشیدن . زندگی زن ها ، آه زندگی زن ها همین قدر تراژدیک و

  “من کیستم ؟”کوتاه ترین سوال بی جواب جهان . بی جوابیی که به اندازه عمر جهان کِش آمده است . چه کسی می تواند

سال دیگر بود . زندگی چشم هایش را دوخته بود به وحشتم و جدی ترین سوال هایش را یکجا پرسید . یک دستش را گذاشت

مردان سمتِ سبزِ معجزه خدایانند . از درخت هوشیارِ تنهایی تراشیده شده . مانند پلکان نردبان ،در رنج هایِ رفتنِ خود یگانه اند . به

  گاهی وقت ها تنها رهایی، شجاعت رفتن از برزخ امیدواری به جهنم واقعیت است. جهنم واقعیت با پذیرش لحظه به لحظه ما به سرعت