شعر
موازی جهانم آرامیده ای …
“photo by me” موازی جهانم آرمیده ای در تکثری بی مثال، نور می تابانی بر هندسه آه… روزگارم چه ساده گذشت ،در ایمانی که جمع
1401/04/28
1 دیدگاه
“photo by me” موازی جهانم آرمیده ای در تکثری بی مثال، نور می تابانی بر هندسه آه… روزگارم چه ساده گذشت ،در ایمانی که جمع
“photo by me” تکرار تا سر حد مرگ تکرار خواهد شد . تکرار آنقدر خودش را به پر و پایت می پیچاند تا بالاخره
درد کلمات را بلعیده آنچه باقی مانده روح سرگردانی ست که بعد از سم مهلک عشق هنوز زنده است! بی وقفه می بارد بی وقفه
مردان سمتِ سبزِ معجزه خدایانند . از درخت هوشیارِ تنهایی تراشیده شده . مانند پلکان نردبان ،در رنج هایِ رفتنِ خود یگانه اند . به
اجازه بدهی یا نه هر شب باد تو را ساعتی به خانه ام می آورد تا عطرت مثل مرگ، همه روزمرگی ها را تقدیس
از تاریکی شوقش خوشم آمده بود .از خیسی ترس هایش .از آشفتگی خیالش که مرزها را دیوانگی های کوچک روح میدانست که نمی خواهد رنج
“photo by me” به “اقتدای تسلیم” آزادی دست و پا شکسته ای از راه میرسد و زندگی زیر خاکستر مرگ زبانه می کشد . در
گاهی وقت ها تنها رهایی، شجاعت رفتن از برزخ امیدواری به جهنم واقعیت است. جهنم واقعیت با پذیرش لحظه به لحظه ما به سرعت
دانش ادراک نیست! همان گونه که دوستت دارم های بزنگاهی اعتباری از مانائی ندارد . در تنگناهای پریشانی ،در قیل و قال گلو فشردن
عدنان دستش را گذاشت روی چراغ خاموش و نگه داشت .مطلقا هیچ فکری توی سرش نبود. زمین مثل آسمان تا منتهی الیه اش خالی بود
من عادله ضیائی هستم و در این وبسایت نوشته‌ها و تجربیاتم را با شما به اشتراک می‌گذارم
با عضویت در خبرنامه از جدیدترین نوشته ها باخبر شوید