بیست و شش:   دست کشید روی صورت تابستان و‌ زیر آفتاب آگاهی دراز کشید و فکر کرد هیچ نابغه ای نمی تواند فکر بعدی

به پیشانی بلند  آزادی می مانست به سوگ سار نجات در بزنگاه حادثه خودش را به اشتیاق سپرد به کُرنش مرگ به کشمش ایمان با

“photo by me”   چهل هزار سال پیش! پنجه هایت به زمین چسبید و بوی تو، قبل از قلمرو بالا اینجا شنیده شد، با پیراهنی

قسمت نکن با من سایه های بودنت را نگاه کن، چگونه پیر می شوی چگونه دور می شوی دور… آنقدر که قلبهائی، خودمانی تر از

بسم الله ابان بود و پنجره در خاطره ای ناگهان به لب هایت باز شد نامت سوغات بود از درخشندگی قصری که تماما قدم زدیم