هربار که جهان نُتی از عشق می نویسد قلبی روی جوان ترین شاخه های بید، بیدار می شود یاغی ، دیوانه ،ناسور به استقبال زخمی

… کنار تو می دود نان می گیری به درون سطل زباله سرک می کشد دستی برای ابرها تکان می دهی در آپارتمان را می

  دیشب قدیسی به خانه آمد پیوسته بزرگ بی تصویر پایش روی سرنوشت محتوم تفنگ دستش روی نفس کلاویه ها ،به شماره افتاده نشانه گرفت

“photo by me” موازی جهانم آرمیده ای در تکثری بی مثال، نور می تابانی بر هندسه آه… روزگارم چه ساده گذشت ،در ایمانی که جمع

درد کلمات را بلعیده آنچه باقی مانده روح سرگردانی ست که بعد از سم مهلک عشق هنوز زنده است! بی وقفه می بارد بی وقفه