سانوی در سرانجام ناتمام دو جهان قسمت چهارم سانوی عمیقا ایمان داشت انسان از ذرات نور و رنج ساخته شده است . می گفت به

  قسمت سوم   سانوی یک غریبه آشنا بود، اما نه یک غریبه “خالی” و غمگین. دوست داشتن او شبیه دوست داشتن یک رودخانه بود؛

چیزی به باز شدن در مرگ نمانده است. به اتاقی با ربات‌های هیولاگونه منتقل شده‌ام و این یعنی پایان نزدیک است. حفره‌ای به اندازه و

“photo by me” هرین بیشتر خسته بود تا خوشحال ،گشته بود اما چیزی را که دیگران مثل یک نقطه عطف در زندگی شان علم می

“photo by me ” … کتاب را باز کرد و بلند خواند : “اگر با خودت دوست شوی هرگز تنها نخواهی بود”. تصمیم گرفت بستن

عدنان دستش را گذاشت روی چراغ خاموش و نگه داشت .مطلقا هیچ فکری توی سرش نبود. زمین  مثل آسمان تا منتهی الیه اش خالی بود